Mijn lief, mijn lieve lief, Ik hou zoveel van jou..

Mieke

Ze stond voor het keukenraam en keek uit over de groene landerijen die zich ver uitstrekten tot aan de horizon. In de verte de vage contouren van grazende koeien en verder niets anders dan stilte..hoorbare stilte. Ze veegde een pluk haar achter haar oor en stak een wegzakkend schuifspeldje wat steviger vast. Haar schouders hoekig onder haar fleece trui en haar benen mager in een donkerblauwe spijkerbroek.

 In de verte zag ze de toren van de kerk van het kleine dorp waar de tijd stil was blijven staan. Met een diepe zucht draaide ze zich om en keek door de keuken met de kleine raampjes, de achterdeur met de ouderwetse klinker, het grote kookfornuis met de slecht brandende oven en in de hoek de schommelstoel met het gebloemde kussen waar de kat in diepe rust lag te dromen.

Mieke, 35 jaar en via een dating site verliefd geworden op een boer. Mieke de stadse Mieke had haar bruisend leven en haar baan en paar jaar geleden opgezegd om zich helemaal te wijden aan het boerenleven op het weidse plattenland en dat viel tegen, erg tegen..

 Het koffiezetapparaat maakte de laatste pruttelgeluidjes en Mieke pakte drie bekers terwijl ze op de keukenklok keek. Elf uur precies; dus koffietijd dadelijk zouden Dirk-jan en de knecht op kousenvoeten binnenwandelen voor een beker koffie en een koek en zou ze weer ondergedompeld worden in dorpsverhalen en het wel en wee van de boerderij. Al pratende kwamen de mannen binnen Dirk-Jan voorop- een man niet knap in de directe zin van het woord- maar met een innemend gezicht, vriendelijke blauwgrijze ogen en een mond met lachrimpeltjes rond de mondhoeken. Achter hem liep Jaap, Jaap al heel wat jaren werkzaam op de boerderij die Dirk-Jan had overgenomen van zijn ouders en was dus meer familie dan personeel. De mannen schoven aan tafel, hun knuisten om de warme bekers koffie. Mieke was er bij gaan zitten en nam kleine voorzichtige slokjes van de hete zwarte koffie. Heel even raakte Dirk-Jan haar schouder aan, ze keek op zag zijn ogen ogen die recht in haar hart en ziel keken. Heel even streelde zijn vingertoppen haar wang en vervolgens ging hij in gesprek met Jaap over de laatste dorpsnieuwtjes en de boerderij.

Mieke excuseerde zich pakte haar beker koffie stond op en liep naar de woonkamer waar ze zich op de bank liet neervallen.

 De mannen waren stil en keken elkaar aan. Jaap pakte zijn pijp om hem vervolgens weer weg te stoppen, hij keek Dirk-Jan aan: “ Het gaat niet goed met Mieke jongen, Van een bruisende, spontane stadse dame is ze veranderd in een vogeltje dat de vleugels uit wil slaan maar steeds weer tegen de tralies van de kooi aanvliegt. Dirk-Jan zuchtte diep en stond op, hij stond met zijn rug tegen het aanrecht, de handen in de zakken: “ Ik weet het Jaap, maar wat moet ik doen? Ik houd van haar en wil haar niet kwijt maar ik denk dat het toch wel een keer zal gaan gebeuren en ik kan haar niet tegenhouden”.

Mieke had haar laarzen aangetrokken en het huis inmiddels verlaten om een stevige wandeling te maken en te proberen haar onstuimige gedachten te ordenen tot een duidelijk toekomstbeeld.

Tegen de wind in liep ze, het hoof gebogen over het zandpad door de landerijen. Het was een frisse lentedag, blauwe hemel,stralende zon, witte wolken. De eerste paardebloemen staken hun gele kopjes door het groene gras. Een roofvogel-   hoog hangend in de lucht had zijn prooi al gezien. Een haas zocht een snel heenkomen. Een paar koeien volgden de eenzame wandelaarster om vervolgens op hun trage lome manier te herkauwen. De boerderijen her en der verspreidt leken te zijn neergezet gewoon zoals het toevallig uitkwam. Toch was dit alles van eindeloze schoonheid.

Dit prachtige boerenland.

 Dirk-Jan en Jaap zochten hun werk weer op, na een tijdje stilzwijgend doorgewerkt te hebben liet Dirk-Jan de schop uit zijn handen vallen en zuchtte diep. Hij woelde met beide handen door zijn haar en keek Jaap aan: “ wat moet ik doen Jaap, haar laten gaan, zodat ze weer gelukkig wordt?”

Jaap legde ook zijn schop neer en duwde Dirk-Jan richting het bankje wat tegen de grote schuur aanstond. “Hebben julllie wel eens gepraat over dit alles” vroeg Jaap. Dirk-Jan haalde zijn schouders op. “ ik heb het heel vaak geprobeerd maar dan zegt Mieke dat ze moet wennen en dat alles uiteindelijk wel goed komt”. “ Een echte boerin zal ze nooit worden Dirk-Jan, dat weet jij ook wel. Wat ook gezegd mag worden is dat jullie heel veel van elkaar houden, dat ziet zelfs een oude man als ik nog wel”.

Dirk-Jan knikte:” We willen elkaar geen pijn en verdriet doen Jaap en dat doen we nu juist wel”.

 Mieke plofte neer op een bankje naast een weiland waarin een aantal schapen met lammetjes liepen en keek om zich heen. Al snel trokken de gekke dartele capriolen van de lammetjes haar aandacht en glimlachend zat ze erna te kijken. Een schaduw rechts van haar trok haar aandacht en snel keek ze om. Op een paal zat een buizerd roerloos naar haar te kijken. Geboeid keek ze terug. Ze luisterde en hoorde niets anders dan de stilte..de hoorbare stilte en het ruizen van de wind. Ze hief haar hoofd omhoog, sloot haar ogen en liet de zonnestralen warm schijnen op haar gezicht. Gedachten kwamen en gingen en haar hoofd werd leeg. Na een half uur stond ze op en keek nu heel bewust om zich heen, haar oren gespitst luisterde ze naar de geluiden en de stilte.

 Mieke keerde huiswaarts, ze keek om zich heen en zag de eindeloze schoonheid van het boerenland. Haar tred was veerkrachtiger en haar wangen rozig van de wind en de zon. Ze liep het erf op en opende de achtdeur met de oude deurklinker. Ze zag aan de bordjes op het aanrecht dat de mannen al gegeten hadden dus liep ze het erf op om ze te zoeken.

Al snel had ze Dirk-Jan en Jaap gevonden.

Ze liep op Dirk-Jan af strengelde haar handen om zijn nek en gaf hem een kus

Dirk-Jan keek in haar ogen en zag weerspiegeld haar hart en ziel en wist dat het allemaal goed zou komen.

                              Copyright en Photo by Charlotte