Liefde kent geen grenzen ..

Gaby,

Vlug haalde ze haar vingers door haar blonde lokken waar al een enkele lichte grijze streep door heen liep. Ze streek haar gebloemde jurkje glad schopte haar pantoffels uit en duwde ze met een voet onder het bed om vervolgens vlug in haar lichtgrijze suède pumps te schieten die voor de kast klaarstonden. In een greep pakte ze haar tas en het grijze jasje en liep toen vlug naar beneden waar haar vriend en kinderen al klaarstonden.

 Ze zag de liefde en trots weerspiegeld in de ogen van Harald toen ze de trap afkwam. Josie hun jongste dochter had een klein boeketje met een lang lint er aan wat ze heel plechtig aan haar moeder overhandigde: “ Vandaag ben jij de bruid mama en papa is de bruidegom en Marleen en ik zijn bruidsmeisjes”! Gaby knielde bij de kleine meid neer en gaf haar een dikke kus. Vervolgens kregen ook de beide andere kinderen – Marleen en zoon Jaap een kus. Jaap - de oudste van het stel- stak zijn arm door die van zijn moeder: “ Raar eigenlijk mam, dat jullie nu pas gaan trouwen, jullie zijn al bijna 20 jaar samen, hebben kinderen gekregen en nu is het pas het grote moment. Harald lachte terwijl aan de andere kant naast zijn zoon kwam lopen:” Denk je dat je straks als kind van ons verschil gaat merken in verband met het feit of wij wel of niet getrouwd zijn?” Jaap keek zijn vader aan: “ ik denk het niet hoor pap. Jullie zijn en blijven de tofste ouders die er zijn”!

 

Het bruidspaar liep omringd door kinderen naar de auto die voor deze gelegenheid feestelijk versierd was. De kinderen stapten achterin terwijl Harald het portier voor zijn bijna echtgenote openhield. Bij het instappen wankelde Gaby even. Harald ondersteunde haar: “Gaat het schat”? Gaby streelde hem even over zijn wang: “ Ja hoor, Ik ben alleen niet gewend om op high heels te lopen.”

Het gezelschap reed naar het gemeentehuis waar de verdere familie en hun allerbeste vrienden hen stonden op te wachten. Gaby’s moeder kwam zo snel als haar rollator het toeliet naar de auto toegelopen en sloeg haar beide armen stevig om haar dochter heen: “Dat ik dit nog mag meemaken, je weet dat ik altijd tegen dat samenwonen ben geweest maar dat je eindelijk dan toch nog gaat trouwen”! Voorzichtig maakte Gaby zich los uit de armen van haar moeder. Ze gaf haar moeder een klein klopje op haar schouder en liep naar haar schoonouders die haar omhelsden . Haar schoonmama streek een een lok haar uit het gezicht van haar schoondochter en keek Gaby toen onderzoekend aan: “Gaat alles goed met je lief kind? Je ziet zo bleek”. Gaby zuchtte onhoorbaar:”Het gaat prima moeder maar dit is gewoon de grote dag en of je nu een prille jonge bruid bent of een vrouw van in de veertig die na twintig jaar samenwonen in het huwelijksbootje stapt.. dat maakt niets uit”.

Het hele gezelschap liep het gemeentehuis binnen vanuit de verte gadegeslagen door een jonge vrouw die nog even bleef staan om vervolgens weg te lopen. De handen in de jaszakken en het hoofd gebogen.

Justine liep over de dijk naar huis, haar handen diep in de zakken van haar regenjas en haar hoofd gebogen. Ze keek niet naar haar grote liefde de zee of naar de andere kant van de dijk; de polder waar de schapen graasten en de gele boterbloemen genoten van de eerste zonnestralen na een paar natte regenachtige dagen.

Het stormde in het hart van Justine en in haar hoofd. Gevoelens, gedachten, herinneringen buitelden over elkaar heen. Wat altijd toch met elkaar verweven was als een vast stramien bleek nu met enkele draadjes nog maar vast te zitten en zou bij het minste of geringste helemaal los laten en waarschijnlijk niet meer te repareren zijn, dit was nu dus gebeurt. Justine was bij haar huisje aangekomen, een kleine eenvoudige boerenwoning helemaal achter aan de dijk en de afgelopen jaren liefdevol en stukje bij beetje door Justine opgeknapt. Ze aaide de hond over zijn kop die kwispelend bij het hek stond en ging naar binnen. Ze maakte voor zich zelf een beker oploskoffie klaar en ging aan tafel voor het raam zitten, haar blik gericht op de eindeloze zee en haar blik gericht in haar ziel en haar hart. Langzaam maar zeker kwam de storm in haar hart en geest tot bedaren. Justine stond op veegde een keer langs haar ogen waar een enkel traan aan haar wimpers hing en liep toen door het kleine zijgangetje naar haar atelier.

 De trouwplechtigheid was voorbij en in het kleine cafe midden in het dorp zat de hele familie en wat goede vrienden van het bruidspaar te genieten van een overheerlijke koffietafel. Er waren lieve woorden gesproken en gezegd en de kinderen hadden gespaard voor een dagje weg met het hele gezin. Harald had al een paar keer om zich heen gekeken en stootte Gaby zachtjes aan die met haar broer zat te praten: “Gaby, ik zie Justine nergens, je allerbeste vriendin, is ze ziek of zo?” Gaby keek haar man aan, haar ogen groot en donker in haar bleke gezicht: “ik weet het niet Harald”. Ze draaide zich om en ging verder in gesprek met haar broer.

 Justine stond voor het grote schilderij en staarde naar de donkere ogen, ze liet haar ogen over de gestalte glijden die op het schilderij stond draaide zich om en liep naar haar werktafel. Ze draaide een grote tube witte acrylverf open en spoot een paar flinke klodders op een oud bord. Toen ging ze op zoek naar een verfroller. Met deze twee attributen liep ze terug naar het schilderij en na enkele grote streken stond er een maagdelijk wit doek alsof er nooit iets op had gestaan. Vervolgens liep za naar haar slaapkamer haalde er een mooi zwart broekpak aan kleedde zich om stapte in de auto en ging richting het dorp. De receptie was in volle gang toen Justine een plekje zocht voor haar auto. Het zou een ouderwetse bruiloft worden compleet met een receptie, een etentje en een feestje na. Justine was voor de hele dag uitgenodigd. Nadat ze een plekje voor haar auto had gevonden bleef ze even zitten haar handen op het stuur. Toen bedacht ze zich dat ze geen kado had voor het bruidspaar had. Ze keek op haar horloge . De receptie was nog in volle gang, dus had ze nog tijd om even naar de bloemist te lopen. Bij de bloemist gekomen zocht ze een prachtige bos rode rozen .Vervolgens liep ze met grote passen naar het cafe aan de overkant van de straat. Het was druk en ietwat bedompt in de kleine zaal van het cafe. Justine bleef in de deuropening staan en keek rond, zoekende naar twee personen. Een kleine kinderhand pakte plots haar hand beet, Justine keek en zag dat het Josie was, de jongste dochter van Harald en Gaby. De kleine meid keek Justine lachend aan:”Justine, je bent toch gekomen, dat zal mama fijn vinden. Kom dan gaan we  haar zoeken. Justine die even van plan was geweest om de rozen aan de bar af te geven en daarna ongezien weg te gaan had nu geen keus en liep met Josie mee. Gaby zag haar jongste dochter aan komen lopen met achter haar Josine. De vriendinnen stonden tegenover elkaar en keken elkaar aan. Heel voorzichtig aaide Justine Gaby over haar wang, streek een losgeraakte streng haar achter haar oor en hield haar toen stevig vast. “Gefeliciteerd lieverd”. Kom, dan gaan we op zoek naar je echtgenoot”. Nadat Harald gevonden was en Justine hem ook gefeliciteerd had gaf ze hen de bos rozen . Nadat de rozen in een vaas tussen al de andere boeketten was gezet nam Harald de beide vriendinnen bij de arm en liep met ze naar de bar om samen een glas wijn te drinken en te proosten op de toekomst.

 Hij keek naar Gaby en naar Justine, zag de blik van Justine over het gezicht van Gaby gaan, hij zag de ogen van Gaby naar de ogen van Justine gaan. Twee paar ogen waar verdriet zich in tekenden maar ook liefde, heel veel liefde. Hij keek en zag de ziel van Gaby weerspiegeld in haar ogen en toen wist hij wat hij eigenlijk altijd al geweten had, Gaby hield van hem maar ook van Justine.

 Harald ging tussen de dames instaan pakte hun beider handen en legde deze in elkaar, vervolgens legde hij zijn hand er even bovenop om vervolgens weer los te laten.

Gaby en Justine keken hem aan met een ietwat vragende blik in beider ogen.

Hij gaf beiden een kus op de wang en liep toen met zijn zoon mee die hem kwam halen om een oude vriend van de familie te begroeten. Gaby keek Justine aan: “ Hij weet het, hij weet het al heel lang dat ik van hem hou maar ook van jou  en hij accepteert het, dat voel ik gewoon.”

 “Neem mij zoals ik ben, ik kan geen ander voor je zijn, maar als je mij neemt zoals ik ben

                   dan zal mijn hart je liefhebben”.

                                                                                        Copyright & foto Charlotte van Beek